VOLG ONS
NEDERLANDSE VOLKSDANSGROEP “DE TULP”
De geschiedenis van de Nederlandse Volksdansgroep “De Tulp” volgt de geschiedenis van de Nederlandse immigratie en de oprichting van de Nederlandse Vereniging van Não-Me-Toque.
De Nederlanders, die eind jaren veertig begonnen te arriveren in de regio Alto Jacuí in Rio Grande do Sul/Brazilië, probeerden in de loop der jaren de gebruiken en tradities van hun voorouders te behouden en brachten een beetje naar de regio die ze als thuis hadden aangenomen. de rijke cultuur van zijn vaderland. Ze hebben ertoe bijgedragen dat Não-Me-Toque, waar de meeste Nederlandse families zich in 1949 vestigden, in de staat opviel vanwege de culturele diversiteit, en daarom wordt ook Não-Me-Toque beschouwd als de bakermat van de Nederlandse immigratie in Rio Grande zuidelijk.
Maatschappelijke organisatie was een noodzaak in de Nederlandse gemeenschap. Toen, in september 1955, ontstond "Na União a Força", toen de "Nederlandse Landelijke Vereniging", die samen op 15 augustus 1992 officieel de "Nederlandse Vereniging van Não-Me-Toque" vormde.
Naast de typische keuken en ambachten brachten de Nederlanders dans naar Não-Me-Toque en zorgden daardoor voor het voortbestaan van tradities. Sinds de immigratie in 1949 bestond de Nederlandse Dansgroep een aantal jaren, maar in 1985 ontstond de Nederlandse Volksdansgroep “De Tulp” onder leiding van Pioniers Marian Rietjens – Rauwers, Annie Souilljee-Eltink, Corrie van Riel, Betsi en Willy van Leishout. Momenteel zijn de coördinatoren: Teodora Souilljee Lütkemeyer en Marijke van Schaik.
Het hoofddoel van de groep is om actief te blijven en de traditionele gebruiken en gebruiken van Holland te behouden en daarom is de gekozen naam - "De Tulp" komt van de typische bloem - de tulp.
De groep heeft al meerdere kostuums gehad, altijd geïnspireerd op de typische klederdracht van de Nederlandse Provinciën, zoals Zeeland, Friesland en Noort Holland. De houten klompen, het belangrijkste kenmerk van typisch Nederlandse kleding, lijken de voeten te martelen van degenen die ze dragen, maar ze zijn veel lichter dan je denkt en wegen slechts 800 gram.
De grootste moeilijkheid waarmee de groep in het begin van hun traject werd geconfronteerd, was het verkrijgen van de platen met Nederlandse folkloreliederen, die uit Nederland kwamen. In die tijd kwamen vinylplaten niet alleen met de tekst van het lied, maar ook met een handleiding met stappen om de dans te begeleiden, waardoor het leren werd vergemakkelijkt. Toen kwamen de video's en cd's, tegenwoordig vertrouwen ze op YouTube en andere digitale vormen.
Na veel mensen te hebben betoverd met hun presentaties, stopte de groep in 1992 met haar activiteiten en werd pas in 1998 hervat. Met constante repetities en de toewijding van de deelnemers, stak de groep al snel de grenzen over en nam zelfs deel aan internationale festivals zoals Mercosul in Dances of Foz do Iguaçu-PR.
Tijdens haar traject heeft de groep opgetreden in de volgende steden: Carambeí-PR, Porto Alegre, Gravataí, Esteio, Nova Petrópolis, Canela, Panambi, Ijuí, Guaporé, Erechim, Marau, Passo Fundo en traditioneel in de etnische kerst van Não- Ik - Raak aan.
Momenteel heeft de groep 12 leden, Nederlandse afstammelingen en dansers van CTG Galpão Amigo, een partnerentiteit van de Nederlandse Vereniging van Não-Me-Toque.
De dansen die deel uitmaken van het repertoire van de groep zijn zeer levendig en hebben allemaal een speciale betekenis, met bewegingen die herinneren aan de gewoonten van de Nederlanders. De belangrijkste dansen zijn: Hakke-Toone, Boeren Plof, Omke Wobke, Rozenwals, Zigeunerpolka, Ammarilletje, Hopsa, Horlepiep, Baonopstekker, Almelose Kermis, Ijspolka, De Rozelaar, Driekusman.
